Xiyonatning Kasri Bolamga urdi

«Sizda gapim bor» loyihasi ham muxlislarimizning e’tiborini jalb etayotganidan xursandmiz. Yaqinda Toshkent viloyatidan qo‘ng‘iroq qilgan bir yigit ushbu loyiha orqali dilini o‘rtab yurgan bir gapni gazetamiz sahifalari orqali o‘z egasiga yetkazishimizni so‘radi. Faqat o‘z isimni ko‘rsatmasligimizni iltimos qildi. Demak, uning iqroriga birgalikda quloq tutamiz. ...Umr bamisoli daryo. O‘z o‘zanida oqib boraveradi. Biz insonlar esa ba’zan to‘lqinlarning shiddatidan qay tomonga suzib ketayotganimizni ham unutayozar ekanmiz. O‘shanda endigina inistitutni tamomlab kelib, bankda ish boshlagandim. Oyim katta o‘g‘il bo‘lganim bois, tezroq uylantirish ishtiyoqida edi. Har kuni ishdan qaytishimga qizlar “guldasta”sini tayyorlab o‘tirardilar. Men esa yangi xodim bo‘lganim uchunmi yoki yurakdagi ishtiyoqning zo‘rligi sababmi, ishga mukkamdan berilib ketgandim. Hatto uchrashuvga chiqishga ham xohishim yo‘q edi. Lekin bu narsadan qochib qutula olmasligimni bilardim. Oxiri, Sen bilan ko‘rishishga rozi bo‘ldim. Bilasanmi, birinchi ko‘rishdayoq menga juda yoqqansan. Sendan boshqa hech kimda uchramaydigan nimadir topgandim. O‘ylab ham o‘tirmay, to‘yga rozilik bildirdim. Uch yilga qadar bizdan baxtli oila yo‘q edi. Men ishni tezroq tugatib, uyga qaytishni o‘ylardim. Ko‘z o‘ngimdan sen va jajjigina o‘g‘lim ketmasdinglar. Ishdan qaytishimni har kunni bir bayramdek o‘tkazishga harakat qilarding. Turli-tuman taomlar tayyorlab, meni intiq kutib o‘tirarding. Lekin shunday kunlarning birida hayot o‘z oqimini o‘zgartirdi. Yuqori lavozimga ko‘tarilganimga endigina bir oy bo‘lgandi. Ishimda ayrim xatoliklar chiqa boshladi. Bu tushunmovchiliklarga aniqlik kiritish uchun boshlig‘imizning oldilariga kirdim. U xuddi meni kutib o‘tirgandek: — Keling, keling, — deb qarshi oldi. Vaziyatni tushuntirganimdan so‘ng, miyig‘ida kuldi-da, qo‘limga bir papkani uzatdi. Ularga savol nazari bilan tikilib turganimni ko‘rgach, — Shu ishni hal qilib bering. Havotir olmang, quruq qo‘yishmaydi, - dedi. Men ham boshliqning gapi gap deb, noqonuniy yo‘l bilan bo‘lsa-da o‘sha ishni oxiriga yetkazdim. Qo‘limga bir dasta pul tutqazishdi. Ancha g‘o‘r ekanman, oldim. Asta-sekin bu odat tusiga kira boshladi. Rahbar yana bir kuni xonasiga chaqirtirdi. Mana siz ham safimizga qo‘shilib qoldingiz. Bugun sizni bir joyga taklif qilmoqchiman. Qachon qarama ishga ko‘milib o‘tirasiz. Dam olishga ham haqqingiz bor. — dedi-da qo‘limga qandaydir manzil yozilgan qog‘ozni tutkazdi. Hammasi shu kundan boshladi. Ichkiliklar, qizlar, uyga kech qaytishlar... Endi bunaqa yurishlarim uchun ko‘proq pul kerak boshladi. Topgan-tutganimni avvallari “Kerakli narsalarga ishlatasan”, deb qo‘lingga bersam, endi “Birovning puli, ishlatib qo‘ymagin”, deb tayinlardim. Sen ham bir tiyiniga tegmay asrab o‘tirarding. Bir kun saxarga tomon kirib keldim. Sabr kosang to‘ldimi, yig‘i aralash gap boshlading: — Sizga nima bo‘ldi? Nega o‘zgarib qoldingiz? Bunday yurishlaringizning oxiri yaxshilik bilan tugamaydi-ku. Meni o‘ylamasangiz ham o‘g‘limizni o‘ylang. Men o‘shanda sening gaplaringga e’tibor ham bermadim. Aytdi qo‘ydi-da, dedim. Lekin sabr-qanoatingga qoyil qolsa arziydi. Shundan keyin bu haqda og‘iz ham ochmading. Avvallari qanday bo‘lsang, shunday kutib olaverarding. Gohi erta, gohi kech kelishlarimga qanday chidagansan hayronman. Hozir o‘ylab o‘tirib, qilmishlarimdan uyalib ketayapman. Aysh-ishratga shunchalik berilib ketibmanki, hatto o‘zimni idora etolmay qoldim. Endi fikru xayolimni butunlay boshqa narsalar egallagandi. Hatto onamning nasihatlari ham kor qilmasdi. Bir kuni boshqa shaharga xizmat safariga ketadigan bo‘lib qoldim. O‘sha kun ko‘z oldimdan sira ketmaydi. O‘g‘limizni ko‘tarib, chiroyli jilmayib turarding. Meni kuzatar ekansan, ortimdan uzoq termulib qolding. Xizmat safari deb otlanganimning yarmi kayfu-safo edi. Boshliqning bergan topshiriqlarini bajarib bo‘lgach, hamkasblar bilan birga tungi klubga yo‘l oldik. Qizarguncha ichibmiz o‘zimiz ham. Yarim-yalang‘och raqsga tushayotgan qizlar ko‘z o‘ngimizda xira tovlanardi. Shu payt qo‘ng‘iroq bo‘lib qoldi. Qo‘lim qaltirab: Allo, — dedim. Qaerdasiz? O‘g‘limizning mazasi bo‘lmayapti. Hozirgina tez yordam mashinasi kelib, kasalxonaga olib ketdi. Jonlantirish bo‘limiga joylashtirishibdi. Mudroq bosgan ko‘zlarim moshdek ochilib ketdi. Xuddi birov boshimga gurzi bilan urgandek bo‘ldi. Nazarimda uzoq muddat uxlab qolganman-u, cho‘chib uyg‘onib ketgandekman. U yerdan chiqib ketganim, kasalxonaga qanday yetib kelganimni eslay olmayman. Yodimda qolgani faqat etim uyushib, qaltiroq tutgani. Yuragimni allanechuk vahima chulg‘ab, ichimdan Yaratgan yolvora boshladim. bexos kalima keltira boshlaganim. Eshik oldida onam bilan ukam boshlarini changallab o‘tirishardi. Shosha-pisha ularning yoniga yetib keldim. Nega, nima bo‘ldi? Nega mazasi bo‘lmaydi? — qaltiroq ovoz bilan so‘radim onamga yuzlanib. Eh, bolam-ey! Bilmadim. Biz ham tushunmay qoldik. Bir soatning ichida isitmalab, qaltiroq tutib qoldi. Keliningiz qani? O‘g‘lingning oldida. Isitmasi tushibdimi? Hozir ahvoli qanday ekan? Hali hech gap yo‘q. To‘rt soatdan beri kutib o‘tiribmiz. Boshqa beradigan savonlning o‘zi qolmagandi. Men ham onamning yoniga o‘tirib, boshimni changallagancha, kuta boshladim. Endi o‘ziga o‘zim savol berardim: “Nahotki bu qilmishlarimning jazosi bo‘lsa? Endi nima bo‘ladi? Axir murg‘akkina bolamning gunohi nima?” Lekin javob berishga qo‘rqardi. Bahor kelgan bo‘lsa-da, qor bo‘ralab yog‘ardi. Tashqariga chiqdim. Yuzimga kelib urilayotgan qor parchalari ko‘zlarimni yanada kattaroq ochdi. Sovuqning zahri vujudimni qaqshata boshlagach, ichkariga kirdim. Tong ota boshlagandi. Deraza yonidagi o‘rik gullariga tikilib xayolga berilib qolibman. Yelkamga kimdir qo‘lini qo‘ydi. Cho‘chib tushib o‘girildim. Oq xalatdi shifokor turardi. Tabriklayman, o‘g‘lingiz ancha yaxshi. Isitmalari tushib, o‘ynab qoldi. Quvonchdan o‘zimni qayoqqa otishni bilmay qoldim. Shifokorning so‘zlari xuddi “Sizning gunohlaringiz kechirildi”, degandek bo‘ldi. O‘zimni qo‘shdek yengil seza boshladim. O‘g‘limni ko‘rish ishtiyoqida u tomon oshiqdim. Xona eshigi qiya ochiq turardi. Sen o‘g‘limizni erkalar, u esa qiqir-qiqir kulardi. Shundagina mening asl baxtim, quvonchim sizlar ekaningizni ich-ichimdan his qildim. Sekingina borib sening qo‘llaridan tutdim-da, yurak yutib kechirim so‘radim. Meni kechir! Ko‘zlarim ko‘r bo‘lib qolgan ekan. Endi ochildi. Indamading. Lekin yuzlaringdagi mayin tabassum meni kechirganingni aytib turardi.
Категория: HAYOTIY HIKOYALAR \| Теги: Xiyonat
Просмотров: 1715 \| Рейтинг: 5.0/1

Похожие материалы

запомнить
Забыл пароль \| Регистрация

Логин:
Пароль: